Van de natte, zwaar bewolkte Belgische winter van 2024 hadden we eventjes echt genoeg, eerlijk gezegd! Nog een paar beschikbare en betaalbare vliegtickets, een snelle reservatie van een huisje en een auto brachten ons voor een week naar Fuerteventura, één van de grotere Canarische Eilanden. We waren al eerder op de meeste andere eilanden maar Fuerteventura was er altijd overgebleven omdat het onaantrekkelijk leek… een winderige zandvlakte wordt door velen gezegd of gedacht. Totaal, volledig ten onrechte!! Fuerte is gewoon prachtig, weliswaar met een vleugje ‘ventura’ erbij die soms ‘fuerte’ kan zijn…. toch als wij daar een verblijf geboekt hebben. Normaal is het daar maanden aan een stuk prachtig, zonnig en windvrij weer.

De TuiFly vlucht is als een vervelende bus naar school. Te vroeg vertrekken en dan vooral snel uw ogen sluiten is best. Tegen dat je wakker wordt ben je ter plaatse. Uitstappen op het vliegveld van Puerto del Rosario is heerlijk: 23*C, volle zon! Zomer in het midden van het winterse februari, heerlijk!

We doen onderweg naar ons huisje, op de Verdeaurora Bio Aloe Vera farm, inkopen voor een week ontbijt en nog wat lekkers erbij. Ons huisje valt reuzegoed mee. Het ligt middenin prachtig geel bloeiende aloe vera planten, heel privé met een zwembad(je) en een prachtig decor van vulkanen in de Fuerteventura natuur.

Om de reisvermoeidheid weg te spoelen starten we met een superlange (14km) strandwandeling van Costa Calma tot Hotel Gorionnes en terug, het weer is prachtig, de goden hebben nog geen weet dat wij gearriveerd zijn, vermoeden we. Volgende dag willen we iets steviger onder de wandelschoenen en trekken we naar Betancuria, de oude hoofdstad van Fuerte en schilderachtig gelegen tussen de hoogste bergen/heuvels in het centrale deel van Fuerte. Heuvel op, heuvel af lopen we op de kam van de heuvels met prachtige uitzichten over het geel/rode/bruine gekleurde plateau van Antigua en Antigua zelf, zowat de hoofdstad van het centrale Fuerte. Helemaal tot aan de bekende Mirador Morro Velosa (675m). Vele toeristen maken er doorgaans een autostop maar tijdens de tocht over de kam waren we helemaal alleen. Het mirador gebouw is ontworpen door de bekende Lanzarote architect/kunstenaar Cesar Manrique maar het wordt nu onderhouden en is niet toegankelijk, jammer. We dalen terug af via een vrij steil pad dat ons ook vrij snel terug in Betancuria brengt. Deze tocht was behoorlijk zwaar en winderig maar ook mooi en avontuurlijk, het heeft deugd gedaan.

Het restaurant in Las Playitas, een charmant kustdorp verderop, waar we ons neervlijen die avond, wordt solo gerund door een stevige lady. Ze doet gewild alles alleen, veel eenvoudiger dan met een meute personeelsleden, zegt ze. Als we drank bestellen wijst ze me de weg naar de bar binnen en geeft me toelating het nodige zelf even uit te schenken en op te dienen. Ik doe het met enthousiasme. Na de lekkere maaltijd praten we nog even na met haar en een paar van haar vaste lokale klanten. Gezelligheid troef daar!

De volgende dag, die er mooi maar winderig uitziet, beslissen we om vanaf het afgelegen maar mooi in het landschap ingebouwde museum van de La Atalayita nederzetting naar Pozo Negro, een klein vissersdorp verderop, te wandelen. Dwars door de historisch belangrijke lavavelden van de Malpais Grande. We zijn helemaal alleen in deze prachtige omgeving. De Mahos, de uit Afrika afkomstige allereerste bewoners van Fuerte, hadden in deze lavavelden een bestaan opgebouwd in huizen gebouwd met lavastenen. De indrukwekkende resten van Poblado de la Atalayta zijn nu nog te bewonderen aan het museum. Het gebied werd, als eerste, internationaal beschermd in Fuerteventura vanwege zijn historisch belang.
Het schattige vissersdorpje Pozo Negro bevat naast enkele woonhuizen ook een leuk restaurantje met toepasselijke naam ‘Los Pescadores’. De plastic Cocacola stoelen, tafels en parasols laten niet vermoeden dat je hier lekker kunt eten, ten onrechte. Niet veel complimenten hier maar wel lekkere en verse vis op het menu.

Een afgelegen, wat geheimzinnige kapel in de Barranco de las Penitas is ons doel voor vandaag. De kapel ‘Ermita de las Penitas’ is historisch oud en spierwit geschilderd. De tocht starten we in het dorpje Vega de Rio Palma, niet zo ver van Betancuria, in de centrale heuvels. De mooiste vallei van Fuerteventura waarin we lopen is schitterend en bovendien volledig windvrij door zijn ligging, een meevaller voor vandaag. Om een mooie foto te maken van de verborgen kapel moet de fotograaf wel wat heksentoeren uithalen tussen de rotsen maar die doet dat dan ook met plezier.

Gran Tarajal, iets verder gelegen dan Las Playitas, is het betere dorp/stadje om iets te zoeken en te vinden voor het diner. Bovendien zijn er geschikte winkels/grootwarenhuizen om inkopen te doen. We ontdekken een echte Italiaan en zijn restaurant langs de zeedijk. Omdat de Fuerteventurianen niet echt uitblinken in gastronomische kwaliteiten gunnen we ons, samen met vele anderen, een bezoek aan dit restaurant. Ik weet het… we zijn op ‘Spaans’ grondgebied maar de aantrekkingskracht van de Italian food is onweerstaanbaar deze avond, voor een keer.

In het wandelboek van Sabine & Pascal, twee Nederlanders die in Casillas de Morales, een klein rustig dorp, niet zo ver van Antigua, de mooie B&B Villa Vital uitbaten, vinden we een interessante wandeling van 13km die we vandaag willen doen. In hun achtertuin ligt een natuurpark met een prachtige vulkaan ‘Gayria’ en bijhorende lavavelden. Indrukwekkend om er door te stappen en de prachtige kleuren in de lavavelden te capteren op foto’s. We zijn er helemaal alleen en we genieten er met volle teugen. Het vulkaanpad eindigt dichtbij het dorp Tiscamanita, waar we een pauze nemen. De baas van de cafetaria, waar we een koffie drinken, spreekt warempel enthousiast een paar zinnen nederlands voor ons. Leuk! De terugweg wandelt ook nog langs het dorp Agua de Bueyes en dan terug naar Casillas de Morales waar we onze auto achterlieten. Na de wandelingen rijden we langs andere mooie dorpen die aan de zuidkant van het centrale heuvelland gelegen zijn in prachtige landschappen.

Ons Aurora huisje bevat net genoeg keukenmateriaal om heerlijke diners te bereiden. Dat doet Kris dan ook een aantal keer met enthousiasme op basis van locale producten. Daar kan natuurlijk geen restaurant aan tippen!

De laatste dag van ons verblijf hebben we ‘Premium Experience in de Verdeaurora Bio Farm’ tickets geboekt. Een van de familieleden leidt ons rond, demonstreert en vertelt uitgebreid over de zin, onzin en productie van aloe vera producten, de geschiedenis en toekomstige plannen van de farm, indrukwekkend. We zijn tijdens de rondleiding slechts vergezeld door twee aangename, enthousiaste Poolse ladies. Het bezoek wordt afgesloten met een gezamenlijke, uitgebreide tapas-lunch met producten die geproduceerd worden in de Verdeaurora Bio Farm. Zo kunnen we ook de lokaal geproduceerde olijfolie en andere producten proeven en consumeren. In de Verdeaurora shop kopen we ook nog een aantal van hun lokaal geproduceerde aloe vera verzorgingsproducten.

Nu alleen nog even de auto inleveren en terug naar Brussel vliegen….