2018 Newfoundland
In juni/juli 2018 reisden we naar Newfoundland, Canada. In drie weken toerden we het grootste deel van het behoorlijk omvangrijke eiland aan de Canadese kant van de Atlantische oceaan. Newfoundland is geen toeristische hotspot, wat het voor ons juist erg aantrekkelijk maakte om er naartoe te reizen. Newfoundlanders waren ook dikwijls blij en vriendelijk verrast met ons bezoek en ze apprecieerden onze moed om NFL te bezoeken. Het bewijst dat er nog sprake was van authenticiteit en dat het geen toeristisch opgesmukte omgeving is die je bezoekt. We houden van dat soort situaties.
Alhoewel het, door de toch behoorlijke afstanden, altijd wel een beetje “roadtrip” is probeerden we toch op verschillende locaties een extra dag of enkele dagen te blijven om de streek wat grondiger te leren kennen, zoals in Trinity/Bonavista peninsula, Terra Nova National Park en in Twillingate. In Gross Morne verkozen we om een week te blijven eerder dan de lange roadtrip naar het uiterste noordelijk deel van NFL aan te vatten. We komen in het algemeen wat terug van het jachtige “roadtrip” principe.
Album 1 – Irish Loop en Iceberg Alley.
Het 1ste album toont onze belevenissen in de “Irish Loop”; zo genoemd omdat het vooral Ierse “settlers” waren die 400 jaar geleden aanspoelden op dit deel van de NFL kust. Vertrekkend vanuit Saint Johns… zuidelijk en rond het Avalon peninsula. Daarna doorstekend richting Trinity en het Bonavista peninsula. Irish loop is niet het populairste deel van NFL. De toeristische en wegeninfrastructuur zijn nog niet top. De toeristische spirit is er van recente datum en dus nog niet erg ontwikkeld. Klimatologisch is het ook het guurste deel van NFL; de invloed van de koele “iceberg alley” van de Atlantische oceaan is hier duidelijk voelbaar, niet in het minst in de periode dat wij er waren. “Iceberg Alley” is een zeestroom die vanuit de arctische gebieden rond Groenland vertrekt naar het zuiden en zo langs de kusten van NFL en vooral ook Avalon peninsula scheert. Het brengt ijskoud water en min of meer indrukwekkende ijsbergen met zich mee, afgescheurd van de Groenlandse ijsvelden en gletsjers. De soms huizenhoge ijsbergen stranden dikwijls in de baaien en havens langsheen Avalon peninsula, zoals enkele jaren geleden in de haven van Ferryland waarvan de schitterende foto’s opgepikt werden door de internationale pers. De fauna op de kusten is schraal. Dennenbossen, zoals wij die kennen, groeien er soms slechts enkele tientallen centimeters groot omdat ze continu belaagd worden door koude en sterke oceaanwinden.
Mistaken Point en Cape Race.
Dat werd o.a. duidelijk toen de (verplicht) begeleide hike naar de World Heritage beschermde fossielenvelden van Mistaken Point in Portugal Cove South dreigde gecanceld te worden door de hevige en ijskoude wind; ging dan toch door in behoorlijk barre omstandigheden. Als klap op de vuurpijl begon het te stortregenen net als we de fossielen-platformen bereikten, zodat ik gedroomde schitterende foto’s van de fossielen kon vergeten. De waterglans van de gietende regen verhulde de fossielen volledig op de platformen die we alleen met kousenvoeten mochten betreden; jammer maar helaas! De naam “Mistaken Point” suggereert dat er ergens een vergissing in het spel is, en inderdaad… tijdens de eerste ontdekkingstochten van NFL werd deze kaap verschillende keren ten onrechte aanzien als het wat verderop en strategische gelegen “Cape Race”. Deze cape, waar nu het afgelegen “Cape Race Lighthouse” staat, is interessant want historisch omdat het dichtstbij de Titanic accident-plaats was. Het Cape Race zendstation aldaar ontving de eerste signalen en speelde een rol in de communicatie in verband met overlevenden en reddingen van Titanic passagiers. Ook Trepassey village, waar we verbleven, is historisch belangrijk omdat, niet in het minst, Amelia Earhart, de eerste vrouw die succesvol de Atlantische Oceaan overvloog, de langwerpige baai van Trepassey had uitgekozen als startplaats voor haar vliegtuig en historisch avontuur. Amelia verdween later van de radar bij een ander avontuur en werd nooit terug gevonden. Ze wordt hier in Trepassey nog altijd jaarlijks herdacht. Ook het Cape St Mary’s Ecological Reserve aan Saint Bride’s is een topper vooral voor natuurliefhebbers. Het Reserve herbergt “bird rock” een “jan-van-genten”(gannets) nesting site die tot op meters afstand kan benaderd worden om research te doen en foto’s te maken. De geologie van de plek laat toe de jan-van-genten letterlijk in de ogen te kijken. Merkwaardig en uniek!
Bonavista peninsula en Trinity.
Tijdens een lange rit dwarsten we de zuid-noord middenlijn van het eiland in noordelijke richting van Bonavista peninsula. Trinity ligt zowat halfweg op dat peninsula(schiereiland). Het is een mooi en typisch dorp. Op de hike naar de top van Gun Hill ontmoetten we een Limburgs koppel ook op reis in NFL. Ze waren de enige Belgen die we ontmoetten gedurende onze NFL reis. We waren de enige bezoekers van Gun Hill, het was een leuke ontmoeting. Ze verbleven in hetzelfde hotel, de Artisan Inn, in centraal Trinity dus we liepen ze een tweede maal tegen het lijf ’s avonds in het restaurant. Eigenaar van het hotel was een uitgeweken Nederlandse dame die fier over haar verwezenlijkingen in Trinity wist te vertellen in vlekkeloos Nederlands. Op de naburige schiereilanden liggen nog enkele knappe wandelingen. Het 5 km lange Skerwink trail is zonder enige twijfel het mooiste, bovendien was het weer decoratief mistig en dus goed voor de foto’s. 6,5 km Fox Island Trail in Champney’s West deden we dezelfde dag in een moeite door; we waren in bloedvorm. Bonavista village zelf ligt op top van het schiereiland en heeft een prachtige vuurtoren. We spotten er bovendien zowel walvissen als twee ijsbergen achtergelaten door de fameuze “iceberg alley”. Elliston biedt een bekende en interessante pappegaaiduikers(puffins) site en ook een knap 12 km(return) Klondike trail naar Spillar’s Cove en het mooie Dungeon Provincial Park bracht ons weer vlakbij Bonavista village. Voldoende doe-activiteiten daar op Bonavista peninsula.
Album 2 – Terra Nova National Park en Twillingate.
Album 2 “Twillingate” gaat eerst via Terra Nova National Park, waar we 2 dagen verbleven in een dorp vlak buiten het NP : Happy Adventure. In het Visitor Center van Terra Nova ontmoeten we Chuck, de eigenaar van het hotel dat we in Happy Adventure geboekt hadden. Hij suggereerde om hem te vergezellen op een ijsberg cruise nog dezelfde avond, waarop we enthousiast ingingen. Samen met een paar andere hotelgasten deden we, bij behoorlijk woelige oceaan, een vrij bumpy Zodiac rit langs enkele “iceberg alley” ijsbergen en mooie eilanden. Het was koud, ijskoud daar op de oceaan maar enkele mooie foto’s hebben we er wel aan overgehouden. In het naburige dorp, Salvage, wandelden we alle secties(12 tal km’s) van het Netpoint trail in ongeschonden natuur en mooie oceaanzichten. We waren, op 1 persoon na, de enige wandelaars in het gebied.
De rit naar Twillingate deden we via een scenic route, die wel behoorlijk lang is maar passeerde via enkele mooie plaatsen: Hare Bay en het speciale en interessante Greenspond. Het afgelegen dorp werd enkele honderden jaren geleden gesticht door vissers die een haven en rustplaats zochten langs de NFL kust; het dorp werd gebouwd vanuit de oceaan. Het dorp ligt zo afgelegen dat pas relatief recent er uiteindelijk ook over land een weg aangelegd werd om Greenspond te bereiken. Greenspond ademt nog altijd een speciale sfeer die ongetwijfeld zijn oorzaak vindt in die lange isolatie van de buitenwereld. Door het interessante verblijf in Greenspond waren we de tijd wat uit het oog verloren; we moesten de geboekte B&B in Twillingate telefoneren om aan te kondigen dat we pas heel laat zouden arriveren. Bij aankomst vonden we een nota aan de deur waarin beschreven stond hoe we konden binnen geraken in onze kamer en met enkele suggesties om nog te gaan dineren laat op de avond. “Captains Legacy” is een oude, zorgvuldig gerestaureerde, historische woning van een bekende NFL zee-kapitein. We ontmoetten de vriendelijke en aangename eigenaars ’s morgens bij het ontbijt.
Het vorige jaar was de haven van Twilligate zowat geblokkeerd door een toevloed van ijsbergen; daarvoor gingen we ook naar Twillingate. Dit jaar kon de “iceberg capital” van NFL geen enkele ijsberg presenteren, jammer maar helaas. De toevloed van ijsbergen is heel afhankelijk van de heersende winden op de Atlantische Oceaan en die waren dus niet in goeie doen de vorige weken. Geen nood, Twillingate heeft ook interessante wandelingen die we, tot ongeloof van de B&B eigenaars, ook prompt deden. Volgende dag werd NFL getroffen door behoorlijk noodweer. In centraal NFL viel een pak sneeuw. In Twillingate beperkte het zich tot een stevige regendag maar…. ze hebben ook enkele interessante musea aldaar. In het “wooden boat museum” een historisch overzicht van de botenproductie; er werd beeldig en grondig uitgelegd hoe een houten boot moet gemaakt worden. De gast-tentoonstelling over “Titanic” aan Twillingate lighthouse deed het volledige Titanic verhaal. Elke bezoeker kreeg opdracht om in de tentoonstelling sporen te zoeken van een bepaald medereiziger/slachtoffer van Titanic en hun verhaal erop na te lezen. Knappe aanpak van het museum
Boyd’s Cove, Beothuk’s en Springdale.
Tijdens de rit richting Springdale merkte ik dat de unieke, waardevolle sleutel van onze Captain’s Legacy kamer nog in mijn zakken zat. We lieten de eigenaars weten dat we het museumstuk zouden achterlaten in het “Beothuk Museum in Boyd’s Cove, een dorp 40 km verderop. Super-interessant museum overigens over de geschiedenis van de originele bewoners van Newfoundland, namelijk de fiere Beothuk indianen. Tijdens de kolonisatie van Canada door de Britten in het verleden, sneuvelden de meeste stamleden. De laatste overlevende van de stam was vrouw Shanawdithit. Ze stierf in 1829 nadat ze nog vele Beothuk informatie en verhalen over kultuur en oorlog vereeuwigde. Ze werd begraven in Saint Johns; een ontroerend en schrijnend verhaal.
Springdale was slechts een afstandsbreker op weg naar Gross Morne National Park in west Newfoundland. Het prima hotel lag langs Indian river met er langsheen een mooi trail. We konden niet aan de verleiding weerstaan…
Album 3 – Gross Morne National Park.
Aan Gross Morne hebben we de beste herinneringen. We verbleven op twee locaties namelijk Rocky Harbor village en later Woody Point aan de andere kant van Bonne Bay. We deden er interessante en stevige wandelingen zoals o.a. het Coastal Trail en het Lobster Cove Head Trail. Gross Morne mountain zelf heeft een legendarisch 16km trail naar de top met prachtige uitzichten over het NP. De top zat echter in de wolken toen we er waren; we haalden het 10km base-camp juist voor de finale beklimming. Het was niet echt veilig om de steengruis beklimming naar de top te doen. In Woody Point was het 10km Green Gardens trail knap en vooral onze uitstap langs Trout River Pond, een langgerekt meer nabij Trout River village en Woody Point. Het 8km lange Trout River Pond trail loopt langsheen de Pond; het verste stuk zit middenin de prachtige, roestbruine Tablelands-heuvels. We lieten ons met een Zodiac een eind voorbij het eindpunt van dat trail varen en afzetten. Via een eenvoudig spoor in de pure Tablelands wildernis zetten we eerst koers naar dat eindpunt dat, zoals altijd in NFL trails, gemarkeerd is met de herkenbare rode NFL-chairs. Van daaruit zetten we koers naar het beginpunt van het schitterende Trout River Pond trail met onderweg prachtige weidse zichten over Trout Rover Pond. Een geweldige en deugddoende belevenis! Onze verblijfplaats in Seaside Suites van Bonne Bay Inn, Woody Point was origineel en bijzonder; een gerestaureerde vissershal aan en in het water van Bonne Bay in Woody Point village.
Gander Airport.
De rit van Gross Morne naar Gander International Airport, waar onze terugreis via Halifax, Nova Scotia en Londen startte was een makkie. Gander Airport heeft een vermeldenswaardig, interessant verleden. Het is de luchthaven die overspoeld werd met honderden transatlantische vliegtuigen van allerlei nationaliteiten toen de Amerikaans luchtvaartauthoriteiten iedere vlucht in de buurt van USA opdracht gaven zo snel mogelijk te landen. Bedoeling was om de crisis i.v.m. de New York Twin Tower aanvallen op 11 september 2001 onder controle te krijgen. Gander Airport was ideaal gelegen als uitwijk voor alle vluchten die zich boven de Atlantische Oceaan bevonden. De volledige bevolking van Gander werd ingeschakeld om de duizenden gestrande passagiers van die vluchten een zo comfortabel mogelijk verblijf te bezorgen. Er is nog altijd veel respect en dank voor die gastvrije houding van de Gander-inwoners tot op vandaag. Ook ikzelf was op dat moment rechtstreeks betrokken bij die verschrikkelijke periode omdat de Amerikaanse bezoekers, die ik professioneel onder mijn hoede had, onmogelijk konden terugreizen naar hun families in US. Het was onze plicht om hun accommodatie en verlengd verblijf te organiseren en zo aangenaam mogelijk te maken.